به گزارش فرهنگ سدید؛ ارزنده‌ترین آثار سینمایی جهان نیز اگر در بوته نقد قرار بگیرند بی شک می‌توان ان قلت‌های فراوانی بر روایت و ساختارشان وارد کرد، اما آنچه که مورد توجه است اینست که اگر نقد‌های منفی و مثبت یک اثر را روی یک ترازو قرار بدهیم سنبه‌ی کدام سمت پر زور‌تر است.
شبی که ماه کامل شد نیز ازین قائده مستثنی نیست. فیلمی خوش ساخت و روایتی جذاب از عشق و ترور روایت فیلم آنقدر بر فرم غالب است که برخی ضعف‌ها را که شاید وجودشان برای کارگردان لاجرم بوده است مثل زمان طولانی فیلم به خوبی پوشانده است.
نرگس آبیار در این فیلم عشق را در مقابل عقیده قرار می‌دهد به نوعی او در این فیلم معتقد است عقیده بر دو قسم است عقیده‌ای که منتج از عشق نباشد بی شک عقیده‌ای کور است در حقیقت آبیار سعی بر این دارد که بفهماند عقیده و مذهب برتر از عشق می‌گذرد.
عبدالحمید تا آن جا که هنوز ماه کامل نشده و تصمیم به ذبح همسرش نگرفته است در مسیر عشق است از عبدالمالک بری و حتی مخالف اوست هر چه به عبدالمالک یعنی ایدئولوژی منهای عشق نزدیک‌تر می‌شود عشق او کمرنگ‌تر و کمرنگ‌تر می‌شود تا آنجا که به دستور امیر همسرش را برای عقیده ذبح می‌کند.
مساله، اما آنجا پیچیده‌تر می‌شود که گذر از هوای نفس برای رسیدن به خدا و جهاد فی سبیل الله حقیقتا جز لاینفک دین است، اما چرا گذر از هوای نفس و عشق عبدالحمید عملیست خطا؟ مگر دین تماما گذر از هوای نفس نیست؟ در حقیقت پاسخ به این سوال مرز باریک عقیده صحیح و عقیده غلط را مشخص می‌کند.
دوستی می‌گفت: با دیدن این فیلم به فکر فرو رفته‌ام که از کجا معلوم آنچه ما بدان عقیده داریم صحیح است از کجا معلوم که ما نیز باطل نباشیم؟ به او پیشنهاد کردم یکی از نامه‌های امام خمینی که نمونه‌ای بزرگ و قدرتمند از یک شخصیت ایدئولوژیک است را به همسرش بخواند.
نرگس ابیار در این فیلم بر همین نکته تاکید دارد. ایدئولوژی که مبتنی بر عشق و روابط صحیح انسانی نباشد عقیده‌ای باطل و کور است خواه نحله‌ای از اسلام باشد خواه از هر مکتب و مسلک دیگر. چه بسا مسلمانی که سر ببرد و چه بسا بودائی که در میانمار کودک بدرد.
منبع: روزنامه جوان
