تعداد اخبار:۳
آیا شعر آینه جامعه است؟
شناخت زبان فارسی به کشف تجربه اجتماعی مردم ایران می‌انجامد
ادبیات، کاربرد فاضلانه و فرهیختگانی زبان است که در فرایندهای اجتماعی و فرهنگی، تبدیل به داستان، شعر، غزل و انواع مختلف ادبی می‌شود. کار با دوامی که ادبیات فارسی کرده این است که فرهنگ ملی را با فرهنگ اسلامی گره زده است و به سنت و ترکیب با دوامی رسانده که در نهایت به عنصر هویت‌بخش جامعه ایرانی تبدیل شده است؛ هویتی که ترکیبی از هویت ملی و هویت اسلامی است.
جامعه‌شناسی ایرانی بدون «شعر» معنا ندارد
شعر، خود زمینه تأثیرگذاری بر هنرهای مهم دیگری مثل موسیقی را نیز فراهم می‌کند. موسیقی بدون شعر، بخش اقلیتی از موسیقی جهان است و اغلب، موسیقی با شعر همراه است. به ویژه در موسیقی ایرانی شعر همیشه همراه موسیقی بوده است. در هنرهای دیگر هم همین‌طور است و همراهی با شعر برای مثال در هنرهایی مثل هنرهای تجسمی و حتی در سینما نیز دیده می‌شود؛ گویی نوعی خیال شاعرانه در شاخه‌های مختلف هنری رسوخ پیدا کرده و زیربنای بسیاری از اتفاقات هنری مبارک در سینمای ما هم بوده است.
ادبیات، بهترین فیلترشکن است!
کسی که ادبیات می‌داند، بهتر می‌تواند ما فی‌الضمیر مردم را به ما نشان بدهد. اهل ادبیات بهتر از هر کس دیگری می‌تواند هویت را تعریف و تحریف کند. دقیق‌تر بفهمد و حاق مطلب را بهتر از هر کنشگر دیگری به زبان آورد. مثلاً این روزها، نویسنده‌ها بهتر از هر کس دیگری می‌توانند درباره وقایع ملتهب ایران صحبت کنند. در جناح معترضین و مخالفین جمهوری اسلامی، یک نویسنده بسیار فعال است. او در متن‌ها و صحبت‌هایش به مراتب شفاف‌تر و خلاقانه‌تر و حتی منطقی‌تر از همه کسانی وارد کارزار شده‌اند و ادعای روزنامه‌نگاری یا کنشگری سیاسی دارند و ده‌ها سال است که دشمن نظام هستند، عمل می‌کند.