پایگاه تحلیلی فرهنگ سدید

سید محمد حسینی گفت: دولت با نگاه لیبرالی به فرهنگ و هنر اختلاف مبنائی با باور‌ها و آموزه‌های ناب دارد؛ از تفکری که حاضر نیست هنر را به تقسیم بندی، چون هنر متعهد و غیر متعهد یا هنر ارزشی و غیر ارزشی تقسیم کند، انتظاری نیست!

پژوهشگر حوزه فرهنگ با تاکید بر فقدان توانایی در گفتمان سازی فرهنگی، گفت: دولت آقای روحانی در همه بخش‌ها شعار سپردن کار به اهالی آن کار، را مطرح کرد! این یعنی دولت و هدفگذاری کلی حکومت و نظام یک امر تماشاچی گونه و تشریفاتی یا کم اثر و بی خاصیت است!

روزنامه‌نگار پیشکسوت گفت: اگر نام از فرهنگ میبریم، نیاز به قانون و نظام اجرائی و ضمانت اجرائی است. ضمانت و نظامی که همه سیستم کشور مسئولیت آن را به عهده دارند. این راهبردی است که اگر بتوانیم آنرا اجرائی کنیم، قطعا در این حوزه موفق خواهیم بود.

شکل گیری فرهنگ بر اساس ایمانیات جامعه است و اگر در فرهنگ کمبودی احساس می‌کنیم باید ریشه‌ها را بررسی کنیم؛ اگر بخواهیم از دید فرهنگی به مهم‌ترین مسئله کشور بپردازیم باید در ایمانیات جامعه بازنگری کنیم. مطمئناً یک جای کار را اشتباه کرده‌ایم. ما ابزار بسیار قدرتمندی به نام قرآن در اختیار داریم که در کنار آن کلام اهل بیت و سنت نبوی قرار دارد. در شرایطی که ما چنین ابزار قوی و چنین دریایی از علم و فهم در دست داریم قائدتاً نباید بعد از چهل سال اصلاً مشکل فرهنگی داشته باشیم.

اگر تا قرن بیستم واژه قدرت در عرصه بین‌الملل غالباً ناظر به قدرت نظامی بود، در عصر حاضر این واژه، مفهومی فراتر از قدرت نظامی یافته و ابعاد فرهنگی، اقتصادی و سیاسی را نیز دربر می‌گیرد. تجربه رویارویی نظامی برخی کشور‌های دارای تسلیحات پیشرفته نظامی با کشور‌های دیگری که از نظر نظامی هم تراز نبوده‌اند نشان می‌دهد که عوامل غیرنظامی نیز می‌توانند به عنوان ابزاری در جهت مهار و خنثی سازی تهدید‌های نظامی به شمار روند که از این عوامل با عنوان «بازدارندگی غیرنظامی» یا «بازدارندگی مادی» یاد می‌شود. پژوهش حاضر به ابعاد این موضوع و شیوه‌های تحقق آن پرداخته است.

دکتر فاضلی در سال‌های اخیر، تلاش زیادی برای نشان دادن مدرن‌شدن جامعه ایرانی داشته و در این راه، چند کتاب نیز منتشر کرده است. مفهوم کانونی این کتاب‌ها، شهری‌شدن است. به‌هرحال، ذهنیت‌های علمی-ایدئولوژیک در موقعیت‌های استثنایی مانند کروناویروس، خواسته یا ناخواسته، در آشکارسازی چالش‌های درونی تجربه زیسته‌مدرن، نقش زیادی ایفا می‌کنند. به‌همین‌خاطر، چند نمونه از یادداشت‌های ایشان را برای نشان‌دادن موج دوم کرونایی، مورد بازخوانی انتقادی قرار می‌دهیم.

بحران فراگیر است و «طنین بازنمایانه» آن نیز «ساختار احساسات جمعی» را هرلحظه ملتهب‌تر می‌سازد. در این وضعیت حساس و انباشته از فشار، هر حادثه تلخی که ابعاد فراگیر داشته باشد می‌تواند همچون نشانه یا نمادی از همه بحران‌ها و چالش‌های موجود، عمیق‌ترین لایه‌های احساسی شهروندان را متأثر سازد و به شکل «ترومای جمعی» ظاهر شود. این ترومای جمعی را «ترومای فرهنگی» میدانم.

رخداد منحوس شیوع کرونا در ایران امروز نیز می‌تواند میراث‌خوار بدبینی و ناامیدی ادبی شود و موج جدیدی از یأس در ادبیات فارسی به همراه آورد؛ ثمرهای که این وضعیت برای جامعه کرونازده امروز ما دارد میوه تلخ زایش موجی از ادبیات یأس آلود، صدچندان نمایش دادن فاجعه و مداوما توصیفی تراژیک از آن به‌دست دادن است؛ خود این میل تراژیک است که از همان آغاز تمایل خود را به فاجعه نمایی نشان داده است؛ گویی فاجعه نمایی یک آرمان یا کنش آرمانی است.

معراج پیامبر اکرم (ص) واقعه شگرف و عظیمی است که در هنر و ادبیات ملت‌های مسلمان، ریشه‌ای عمیق و تجلیات بی‌نظیری یافته است؛ اتفاقی که بنا بر برخی اقوال مشهور در شب هفدهم ماه رمضان در سال سیزدهم بعثت یا در سال‌های آخر پیش از هجرت به مدینه واقع شده و از آن پس جلوه‌های بسیار زیبایی را در آثار هنری و ادبی ایرانیان مسلمان شکوفا کرده است.

صابری درباره چیستی انتقاد و انتقاد سازنده می‌گوید: «مردان سیاست، برای اینکه چوب لای چرخ انتقاد بگذارند، تعریف موهومی از‌‎ ‌‏انتقاد سازنده ارائه می‌کنند.»