پایگاه تحلیلی سدید

گفتمان بازگشت به خویشتن امروز دیگر ایده جدی و نظریه‌پردازی که بتواند مسائل ایران را تحلیل کند ندارد، این گفتمان تقریباً بدون هیچ‌گونه خروجی خاصی رهاشده است. گفتمان شرق و غرب نیز که توسط خود نظریه‌پردازان آن، بنایش تخریب و نابود شد. برای مثال آشوری از این گفتمان در آثاری همچون «ما و مدرنیت» عدول کرد و شایگان نیز با آثاری همچون «نگاه شکسته، اسکیزوفرنی فرهنگی» و... از آن عبور کرد. سنت‌گرایی نیز هرچند هنوز نصر را در جبهه خود دارد، اما کیست که امروز معتقد باشد سنت‌گرایی نقش مؤثری در جامعه ما داشته و یا حتی این جریان توانسته است امثال نصر را بازتولید کند؟

نکته خیلی مهمی که در آثار اخیر مرحوم فیرحی دیده می‌شود این است که ایشان تاکید می‌کرد که سلطنت دوره اسلامی جنس متفاوتی با سلطنت ایران باستان دارد و قابل تقلیل به اندیشه ایران شهری نیست. من با این مفهوم مخالفم، طبیعتا می‌پذیرم که مفهوم سلطنت در طول تاریخ ایران دچار تحول شده، اما معتقدم عناصری داشته که تحت عنوان خیال جمعی ایرانیان تداوم پیدا کرد است.