پایگاه تحلیلی سدید

​​​مواجهه اصحاب علوم اجتماعی ایران با «نظریه‌ها» از کلیدی‌ترین مباحث برای شناخت وضعیت علوم‌انسانی و اجتماعی مدرن در ایران است. آنچه در کلاس‌های درس و در رساله‌های دانشجویی می‌گذرد، نشان می‌دهد که موقعیت «نظریه» و «روش» در دانشگاه ایرانی هنوز پرمناقشه است. کابوس رساله‌نویسی، انتخاب نظریه یا نوشتن بخش نظری رساله است؛ بخشی که اغلب بسیار پرطمطراق نوشته می‌شود. هرچند این فربهی مفصل بخش‌های نظری کتاب‌ها و رساله‌ها، لزوماً به معنای فهم درست همان نظریه‌ها هم نیست و گاه بسیاری از ظرایف نظریه‌ها نیز در این مسیر قربانی بدفهمی‌ها و فهم ناقص می‌شود.

برای نظریه‌پردازی باید بر نظریه‌های گذشتگان فلسفه غرب مسلط باشیم تا بتوانیم تشخیص دهیم خلا کجا است و حرف جدید بزنیم.

عدم وجود نظریه پرداز موجب شده که سهل پسندی به وجود بیاد؛ امروز هر کس می‌تواند نظریه پرداز باشد، هرکسی می‌تواند نویسنده باشد و هر کسی می‌تواند کارگردان باشد و به راحتی اثر خود را چاپ و ارائه کند، بی آنکه صاحب نظریه و دیدگاه باشد. در این چند ساله اخیر این امر با خصوصی شدن دنیای هنر نیز همراه شده و باعث شده هنر به ناچار به اقتصاد تکیه کند و در آمدزا باشد.