پایگاه تحلیلی سدید

در فرهنگ ایرانی_اسلامی از بازتعریف اساسی نقش مادری غفلت شده‌است. همین مسئله موجب می‌شود مادرانی که خواستار هویت فردی و اجتماعی خود هستند از سمت جامعه با فشار روبه رو شوند و همواره در مظان اتهام مادر بد قرار گیرند. در نتیجه مادری کردن به عنوان یک تجربه خوب و قابل رشد در نزد زنان به حساب آورده نمی‌شود. این مسئله در مواجه با فرهنگ مدرنی که دائما درحال بازنمایی اهمیت حضور زنان در جامعه است، تشدید می‌شود.

زنانگی زمانی معنای اصلی خود را می‌یابد که مادرانگی رخ دهد. تمام آنچه از ذات زنانگی گفته شد، عبارت دیگری از مادرانگی است. به‌عبارت‌دیگر، مادرانگی فعلیت زنانگی است. در مادرانگی است که به ظهور رساندن ممکن و مشخص می‌شود که ضرورت پوشاندن، اینجا بود تا چیزی عیان شود. خدایان دوره اسطوره‌ای، معمولا مادر بودند و نه صرفا زن. زنان مقدس ادیان ابراهیمی، ازجمله حضرت مریم عذرا (س) و حضرت صدیقه‌کبری (س) و نیز امّات المومنین در نزد عامه، با مادر بودن شهرت دارند و به مادری ملقب هستند. اوج مراعات و مراقبت که خصلت اصلی زنان است، در مادری رخ می‌دهد و مادری، فعلیت تمام ویژگی‌های سابق‌الذکر است.

نرگس آبیار در مورد تأثیر زنان بر جهان اطراف خود گفت: زنان همیشه آموخته‌اند، خود را با جهان پیرامون خود وفق دهند؛ در واقع آن مادرانگی که در زنان هست و به دنبال صلح و آرامش است و همچنین به دنبال تطبیق خود با جهان پیرامون است. به شخصه اعتقاد دارم، در تمام دنیا و طی سالیان دراز، در حق زنان بی‌عدالتی صورت گرفته است و این موضوع را می‌توان از تعداد نابرابر زنان در اخذ مدیریت کلان سیاسی و اجتماعی دریافت. اگر چه من شاهد این نابرابری در جهان هستم و نمی‌توانم آن را انکار کنم.