ارزشیابی یک جنبه حیاتی از هر نظام آموزشی است که نحوه یادگیری افراد، عملکرد مربیان و نهادهای آموزشی را شکل داده و مورد سنجه قرار می‌دهد. چشم‌انداز نظام‌های آموزشی به‌طور مداوم در حال تحول است و در نتیجه، شیوه‌های ارزیابی و یادگیری به‌طور فزاینده‌ای پیچیده و متنوع می‌شوند. در قلمرو نظام‌های آموزشی، هدف اصلی، پرورش رشد فکری، توسعه مهارت و پرورش دانش است. برای سنجش اثربخشی این تلاش‌ها، فرآیندهای ارزیابی و ارزشیابی اجرا می‌شوند. نظام آموزشی طیف وسیعی از سطوح را در برمی‌گیرد، از آموزش ابتدایی تا آموزش عالی، که هرکدام مجموعه‌ای از چالش‌ها و اهداف منحصربه‌فرد خود را دارند. روش‌های سنجش باید با نیازهای متنوع فراگیران با در نظر گرفتن عواملی مانند سن، رشد شناختی، زمینه فرهنگی و سبک‌های یادگیری منطبق باشد. در سال‌های اخیر، رویکرد سنتی برای ارزیابی جای خود را به روش‌های نوین داده است. همچنین اهمیت ارزشیابی کل‌نگر در حال افزایش است؛ نوعی از ارزشیابی که نه تنها بر موفقیت‌های تحصیلی بلکه بر توسعه مهارت‌های اساسی زندگی، توانایی‌های تفکر انتقادی و شایستگی‌های اجتماعی-عاطفی تأکید دارد. با این توضیح، باید پرسید که ارزیابی سنجش در نظام تربیتی و آموزشی ایران در حال حاضر چه نسبتی با نظام ارزیابی نوین دارد و تا چه اندازه از اثربخشی برخوردار است؟ پرونده حاضر قصد دارد به ابعاد این موضوع بپردازد.