پایگاه تحلیلی سدید

تردیدی نیست که گریه کردن بر امام حسین (ع) اجر و پاداش بس بزرگ و بی‌شماری دارد که انسان چه بسا از توصیف و بیان حقیقت آن عاجز است و ممکن است در دنیا همة حقایق و عظمت قیام امام حسین (ع) و پاداش ی که خداوند برای عزاداران و گریه‌کنندگان بر آن بزرگوار قرار داده، برای ما معلوم نشود و آنچه ما درک می‌کنیم و روایات بیانگر آن است فقط گوشه‌ای از عظمت قیام امام حسین (ع) و پاداش عزاداران حسینی می‌باشد.

پرسش این است که اصولا آنچه در شعر «تو نیکی می‌کن و در دجله انداز / که ایزد در بیابانت دهد باز» درحکم ضرب‌المثل درآمده به‌عنوان یک اعتقاد جزمی بدون، اما و اگر آمده است، یک قضیه حقیقی و گزاره تمام است، یا آنکه در خود این گزاره شک است؟ آیا آموزه‌های وحیانی، قائل به پاداش عمل است؟ اگر هست که هست، پاداش را محدود به دنیا کرده است یا دنیا و آخرت؟ اگر محدود به دنیا نیست، چه انتظار و توقعی است که شخص پاداش عملش خویش را در دنیا ببیند؟