پایگاه تحلیلی سدید

در جامعه سنتی، وظیفه نان‌آوری به عهده زن نیست و در این جامعه، مردی هست که نیاز مالی آنان را تأمین کند. نهایتاً اگر هیچ مرد و قیمی نبود، حکومت اسلامی موظف به پرداخت حقوق آنها است. اما حکومت زیر بار چنین چیزی نمی‌رود. جامعه‌شناس‌ها و حقوق‌دان‌ها معتقدند که این دیدگاه‌ها، «کمیته امدادی» است و ما باید زنان و دختران را توانمند کنیم. دولت نمی‌تواند بیشتر از این خدماتی ارائه دهد.

اصلاح وضعیت پوشش در دانشگاه‌ها ذیل بند توجه به خانواده آمده است و جایی که سند می‌خواهد احیا و ارتقای نقش خانواده را بگوید، می‌رسد به این‌که حجاب و عفاف در دانشگاه بهینه شود. این بد نیست؛ اما آیا با چنین قانونی ما می‌توانیم بگویم دانشگاه خانواده‌مدار شده است؟

خطری که در جهان امروز، نسل بشر را تهدید می‌کند، تقدس‌زدایی از کانون خانواده است. تلاش اصلی دشمن در جنگ فرهنگی، تقدس‌زدایی از خانواده است. تلاش برای به‌رسمیت‌شناختن خانواده‌های همجنس، زوج‌های هم‌خانه و خانواده اشتراکی کُمونی و همچنین زمینه‌سازی نظری در جهت ایجاد فرهنگ بی‌ارزشی خانواده، در همین راستا قابل‌تحلیل است.

در کشورهای دیگر ساختار اشتغال به میزانی جذاب است که یک فرد بعد از دیپلم وارد اقتصاد می‌شوند. در اینجا چون اقتصاد انسداد دارد و فرصت اشتغال هم محدود است، برای کار حد مطلوبش لیسانس است، دکتری جذب می‌کنند. ما به دلیل انسداد اقتصادی دائم ظرفیت در دکتری و ارشد ایجاد کردیم. ما دنیایی از تحصیل‌کرده‌هایی داریم که به امید شغل بهتر ادامه تحصیل داده‌اند و این موجب تأخیر در ازدواج و فرزندآوری شده است. چون شغل نمی‌توانند پیدا کنند.

عادی‌سازی پدوفیلی (آزار جنسی کودکان) همچنان در حال رشد و گسترش است. از اسباب‌بازی گرفته تا انیمیشن، تلاش می‌شود تا پدوفیلی به یک انتخاب اصلی در سبک زندگی تبدیل شود.عادی‌سازی پدوفیلی نه تنها به دنبال مخاطبان اصلی در افراد بزرگسال بوده است، بلکه کودکان را نیز هدف قرار داده است. این مساله زنگ خطر برزگی را برای انسان های پایبند به اصول اخلاقی در غرب به صدا در آورده است.

«درک تامپسون» از نویسندگان «آتلانتیک» این پدیده را با اشاره به تنش بین شاخص‌های جدید مانند «درآمد قابل تصرف» و احساس فقر اقتصادی، این‌گونه توصیف می‌کند: «همه چیز وحشتناک است، اما من خوب هستم» برای بسیاری از والدین، من ممکن است این توصیف را به این صورت بسط بدهم: «همه چیز وحشتناک است. من صبر می‌کنم، اما بعد از آن چه مشکلی پیش می‌آید؟»

در آمریکا یک پدر و مادر خوب و وظیفه‌شناس مجبور به کنترل مصرف رسانه‌ای کودک خود هستند وگرنه فرزندانشان به‌راحتی در معرض محتوای زننده و مستهجن قرار می‌گیرند.

در حالی که سایر نظامات اجتماعی - فرهنگی - اقتصادی تأثیر بسیاری بر نهاد خانواده می‌گذارد؛ اما از نقاط ضعف ما است که نتوانستیم در سیاست‌های غیرمستقیم و ضمنی وضعیت خانواده را لحاظ کنیم. نقطه ضعف دیگر بحث اجراست. بسیاری از قوانینی که در حوزه خانواده داریم، در حوزه اجرا به چالش می‌خورند.

بچه‌ها بخش مهم زندگی هستند و عجیب است که این جنبه از زندگی واقعی در غرب کمتر یا اصلاً موردتوجه قرار نمی‌گیرد. در عوض تمرکز افکار عمومی بر این است که به زنان اجازه می‌دهند تا با سقط‌جنین، «بدن خود را مدیریت کنند». هر توصیفی از «جنسیت» نه‌تنها مجاز است، بلکه مورد تمجید قرار می‌گیرد و برای آن راهپیمایی هم برگزار می‌شود.

ما در برخورد با دختر نوجوان ایرانی می‌بینیم که او رفتار‌های پسرانه از خود بروز می‌دهد و ما آن را مردگرایی و هنجارشکنانه تفسیر کردیم، در حالی که این جامعه بوده است که هیچ گاه قدرت عملکرد لازم را به دختر نوجوان ایرانی نداده است و او به همین خاطر رفتار پسرانه را انتخاب کرده است. چرا برچسب هنجار شکنی به نوجوان می‌زنیم؟ چرا به نوجوان دختر می‌گوییم که از جنسیت خود فاصله گرفته است؟