نگاه و نقد به یک سریال؛
سریال «موچین» به کارگردانی حسین تبریزی و تهیه‌کنندگی میثم آهنگری اولین اثر عرضه‌‌شده در شبکه نمایش خانگی است که مجوز تولید خود را نه از شورای پروانه ساخت آثار غیرسینمایی در وزارت ارشاد بلکه از زیرمجموعه‌های صداوسیما دریافت کرده است.
به گزارش «سدید»؛ سریال «موچین» به کارگردانی حسین تبریزی و تهیه‌کنندگی میثم آهنگری اولین اثر عرضه شده در شبکه نمایش خانگی است که مجوز تولید خود را نه از شورای پروانه ساخت آثار غیرسینمایی در وزارت ارشاد بلکه از زیرمجموعه‌های صداوسیما دریافت کرده است.
حسین تبریزی، فارغ‌التحصیل رشته فیلمسازی از انجمن سینمای جوان و مرکز اسلامی آموزش فیلمسازی است و فیلمنامه‌نویسی را از کارگاه فیلمنامه‌نویسی حوزه هنری آموخته است. از جمله کار‌های این کارگردان باید به فیلم‌های تلویزیونی «هفت‌سین»، «صبح تنهایی»، «شاه‌کلید» و سریال‌های «جاده در دست تعمیر»، «تا رهایی»، «قسم»، «رخنه» و «بوی بارون» اشاره کرد.
سریال «موچین» یک مجموعه ویژه شبکه نمایش خانگی به نویسندگی حسین تبریزی و سیدعلی موسویان است که مضمونی کمدی و اجتماعی دارد و فصل اول آن در ۱۳ قسمت ۴۵ دقیقه‌ای تهیه شده است. در این کمدی جمال گلی به عنوان جانشین تهیه‌کننده و سیروس ذوالفقاریان به‌عنوان مجری طرح حضور دارند. این سریال که عرضه خود را از سامانه پیام‌رسان «روبیکا» به‌عنوان یکی از اپلیکیشن‌های دارای قرارداد با سازمان صداوسیما آغاز کرد، مجوز اولیه خود را از معاونت فضای مجازی سازمان صداوسیما و با هدف عرضه در آی‌پی‌تی‌وی‌ها گرفت و همچنین مذاکراتی هم با ساترا (سازمان تنظیم مقررات صوت و تصویر فراگیر) یکی دیگر از زیرمجموعه‌های خبرساز سازمان صداوسیما در ماه‌های اخیر داشته است. این سریال بعد از اتمام فرایند تولید برای عرضه در شبکه نمایش خانگی پروانه نمایش خود را از وزارت ارشاد دریافت کرد. در روز‌هایی که بحث درباره تغییر در فرایند صدور پروانه ساخت برای سریال‌های خانگی، در محافل رسانه‌ای بسیار داغ شده، سریال «موچین» تبدیل به اولین مصداق اجرایی در زمینه واگذاری مسوولیت صدور پروانه ساخت از سوی سازمان صداوسیما به یک سریال خانگی شده است. پخش این سریال در شبکه نمایش خانگی بار‌ها به تعویق افتاد، اما بنا به دلایلی پخش آن با تاخیر و به بعد از شب‌های قدر موکول شد، اما پس از شب‌های قدر نیز توزیع سریال اتفاق نیفتاد تا در جدیدترین برنامه منتشرشده شبکه نمایش خانگی، پخش این سریال در خرداد ۹۹ اتفاق افتاد.
حسین تبریزی از جمله کارگردانانی است که در بخش تلویزیون و سریال‌سازی بیش از سینما فعالیت داشته و «موچین» اولین تجربه نویسندگی و کارگردانی او در شبکه نمایش خانگی است. این مجموعه طی این چند قسمت که وارد بازار شده و در اختیار مخاطبان قرار گرفته است، نشان داده کمدی جذاب و موفقی نیست. این اثر مانند آثار کمدی نه چندان فاخر بر اساس کلیشه‌های سریال‌های طنز تلویزیونی شکل گرفته است. تا این جای کار سریال «موچین» با استفاده از تعدادی موقعیت کمدی پیش‌پاافتاده و شوخی‌های سطحی، تا حد زیادی به آثار کمدی سخیف و کم‌انرژی تلویزیون شباهت دارد. فیلمنامه کار به شدت ضعیف است و کمدی کم‌جان این سریال نتوانسته رضایت مخاطب را جلب کند و سریال از سمت مردم چندان دیده نشده است. روابط کم‌عمق، ارتباطات ضعیف میان شخصیت‌ها و موضوعات بسیار تکراری و کلیشه‌ای موجب شده که «موچین» به یک سریال کمدی ضعیف تبدیل شود.
در ترکیب گروه بازیگران سریال «موچین» از چهره‌هایی استفاده شده که معمولا در سریال‌های طنز تلویزیونی استفاده می‌شود و اتفاقا سابقه خوبی هم در زمینه کمدی دارند. مرجانه گلچین، حمید لولایی، علی صادقی، آشا محرابی، امیر نوری و عباس جمشیدی‌فر از جمله بازیگرانی هستند که در این سریال ایفای نقش می‌کنند. به نظر می‌رسد دلیل اصلی بالانرفتن سطح سریال از حد معمول، نبود ایده و طرح مستحکم فیلمنامه و کارگردانی است. اگر کارگردان به جز کنار هم قرار دادن چند بازیگر کمدی و فضا سازی کلی داستان سریال خود، کمی به قصه فیلمنامه و نقاط عطف و پیرنگ‌ها هم دقت می‌کرد، امکان داشت بتواند نظر مخاطبان را به اثر خود جلب کند. شاید اگر کمی شخصیت‌پردازی درباره هر کاراکتر وجود داشت، بازیگران توانمند کمدی این مجموعه یعنی لولایی، گلچین، صادقی و باقی بازیگران در نقش‌های گذشته خود تکرار نمی‌شدند و همین می‌توانست جذابیت بصری سریال را برای مخاطب بالاتر ببرد. قطعا این مجموعه با حفظ بیشتر حجاب بازیگران خانم و حذف شوخی‌های خارج از چارچوب‌های تلویزیون، به راحتی می‌توانست در یکی از شبکه‌های تلویزیون پخش شود، زیرا هیچ‌چیز از برخی سریال‌های بی‌محتوا و خالی از دغدغه این روز‌های رسانه ملی کم ندارد.
«موچین» در این چند قسمت نه قصه و نه رویکرد جدیدی به این سبک از کمدی سازی دارد و نه حتی سعی کرده مخاطب را بخنداند و لحظات شادی برایش رقم بزند. به نظر می‌رسد حسین تبریزی، کارگردان این مجموعه ادامه دهنده همان مسیر نه چندان جالب آثار کمدی گذشته است. این سریال فارغ از نقد‌ها و نظر‌های مربوط به آثار شبکه نمایش خانگی و انتظاری که مخاطبان از این آثار دارند، با همان فرمول‌های قدیمی این کمدی‌ها پا به عرصه گذاشته است و طبیعتا هیچ رقابتی هم با سایر آثار کمدی ندارد چرا که حتی برای رقابت با بدترین آن‌ها هم حداقلی از کیفیت لازم است که «موچین» به کلی فاقد آن است. شاید تنها نکته مهم این سریال حضور رابعه اسکویی باشد که بعد از بازگشت به کشور برای اولین بار در این سریال نقش‌آفرینی کرد.
سریال «موچین» به‌عنوان اولین سریالی که از طرف صداوسیما مجوز ساخت گرفته است، اگرچه به لحاظ محتوایی موقعیت‌هایی همچون عشق‌های بی‌سرانجام یا مثلثی، خیانت و رکب و دیگر معضلاتی که در سال‌های اخیر به سرفصل انتقاد از سریال‌های شبکه نمایش خانگی تبدیل شده را در داستان و درونمایه خود ندارد، اما به لحاظ ساختاری و ضعف شدید قصه همچنان جای خالی نظارت صحیح در فرایند تولید آن محسوس است؛ نظارتی که پیش از این وزارت ارشاد متولی و مسوول آن بود و حالا با تفویض اختیار آن به صداوسیما نوک پیکان انتقادات متوجه این سازمان و نهاد‌های زیرمجموعه آن خواهد شد. ساختار این سریال به‌شدت شبیه به طنزهای تلویزیونی است و وجه تمایز این سریال با آثار تلویزیونی دیگر آن است که کمی بازی‌ها و حتی گریم‌ها برای مدیوم نمایش خانگی از اغراق بیشتری برخوردار است.
/انتهای پیام/
منبع: صبح نو
ارسال نظر
توقع سریال شهرزاد یا هم گناه یا قورباغه رو نباید داشته باشیم
فرق این سریال باسریالهای تلویزیون تو اینه که هر قسمت که بخوای ببینی باید پول بدی