این تصور از خدا و قیامت رفتارساز نیست!

نکته دیگری این که آن عزیزانی که نسبت به این موضوعات مسئول هستند، علاقه ندارند این نتیجه گیری را بپذیرند. چون زحمت خودشان زیر سؤال می‌رود. این‌ها خودآگاه هستند. یعنی شما اگر مدیر محیط زیست یک استان باشید خیلی دوست دارید آمارهایی را جمع بکنید که نشان بدهد محیط زیست وضع بهتر شده است و هرکس هم بیاید تحلیل بکند، ممکن است به او بگویید شما بدبین هستید و نیمه خالی را می‌بینید، چرا نیمه پر را نمی‌بینید. خودش در موقعیتی است که نیمه پر را می‌بیند، ممکن است که ما نیمه‌خالی را داریم می‌بینیم، واقع بینی است که هم پر را ببینیم هم خالی را ببینیم، چون رسالت ما پر کردن نیمه خالی است، پر که پر است، مردم به واسطه عشق امام حسین که مربوط به امام حسین و علمای گذشته، روز عاشورا می‌آیند سینه می‌زنند، حالا دنبال دسته یک مشت دختر و پسر هم دارند فضای روابط نامشروع و نگاهشان به همدیگر نگاه گناه هم هست. این عملکرد ما هست، اگر آن‌ها که سینه می‌زنند عملکرد گذشتگان ماست ما باید این نیمه خالی را ببینیم، اگر مثبت را دیدیم که همین‌جور می‌شود که الآن هستیم، راضی هستیم که خوب بحمدالله وضع خوب است. بعد هم شیطان می‌آید می‌گوید کشور خودت را مقایسه کن با کشورهای ترکیه و این‌ها شما خیلی بهتر هستید. این‌ها وسوسه‌های شیطانی است، والا مبنا این است

اخلاقیات در جامعه امروز مورد غفلت قرار گرفته است. ما در حوزه‌های علمیه خود بیش از اندازه بحث فقه انجام می‌شود و بحث اخلاق در حاشیه است. بحث اعتقادات هم که اصلاً کاری نداریم

که با قرآن و احادیث مقایسه کنیم که فاصله چقدر است. البته ناگفته نماند که وقتی با توده مردم مسئولین صحبت می‌کنند، باید امیدواری تزریق کنند، حرکت به‌پیش تزریق کنند، و جنبه‌های منفی را مطرح نکنند. بحث ما بحث کارشناسی است، احتمالاً سایت شما را هم کارشناسان نگاه می‌کنند و کارشناس باید از خودش سؤال بکند که در این فرایند نقش من چه هست، نقش من مثبت هست یا منفی، چون واقعیت برآیند دینداری محصول حضور همه ما به‌ویژه نخبگان است. یعنی ما باید به این سمت برویم که هر روحانی‌ای در کشور از خودش سؤال کند که منبر امشب من کدام رفتار را به رفتارهای دینی نزدیک کرد؟ نه باور... باور تقویت کردن کاری ندارد. عشق به امام حسین را در قصه می‌شود اوج داد. هنر یک منبری حرفه‌ای این است که این از منبر که آمد پایین در راه فکر کند!