به گزارش «سدید»؛ مرتضی موسوی نژاد: چند روز پیش، نامه ای به نام 120 سینماگر منتشر شد که در آن از رئیس جمهور درخواست شده بود تا فیلم «عصبانی نیستم» اکران شود. تمام استدلال این گروه از سینمارگران آن بود که این فیلم چندین بار بازخوانی شده است و اکنون باید در صف اکران قرار بگیرد.
به نظر می رسد که وزارت فرهنگ ارشاد که در دولت یازدهم به قول رهبر انقلاب دچار اختلال بود در این دولت نیز به سبک گذشته به اختلال خود ادامه می دهد. بازی کردن با ذهن افکار عمومی و بالا و پایین کردن مجوز فیلم «عصبانی نیستم» و دائما در معرض افکار عمومی قرار دادن مجوز این فیلم، به نحوی که دولت خود را مقصر نشان ندهد و نهادهای حکومتی را عامل عدم اکران این فیلم معرفی کند، تبدیل به یک بازی تکراری شده است.
به غیر از استدلال مطرح شده در نامه برخی از سینماگران در دفاع از اکران این فیلم با ماهیت دفاع از فتنه 88، استدلال دیگری نیز دست و پا گریخته در میان حامیان این فیلم می توان مشاهده کرد. برخی نیز فارغ از آنچه در واقعیت این فیلم می گذرد به نمایشش در جشنواره های بین المللی و تحسین آن در این جشنواره ها، به عنوان اماره ای برای کیفیت بالای فیلم یاد می کنند.
هم چنین نظام الدین کیایی، صدابردار فیلم«عصبانی نیستم» درباره این فیلم گفت: این فیلم یک فیلم اجتماعی درباره جوان و کمبودهایش در جامعه است. این فیلم درباره فریاد فروخفته جوانانی است که از بابت کمبودها عصبانی هستند. «عصبانی نیستم» امید جشنواه امسال و هدیه‌ای برای مخاطبان فهیم سینماست. به جرأت می‌گویم بهترین فیلم امسال و شاید چند سال گذشته خواهدشد.
این هر دو استدلال، قابل خدشه است. استدلال اول که به صورت ضمنی به قانونی بودن روند ساخت این فیلم اشاره دارد، خود خارج از حقایق گذشته بر این فیلم است. وزیر سابق ارشاد در بیست و نهم آذرماه سال جاری در مصاحبه ای اعلام کرد که «در خصوص فیلم «عصبانی نیستم»، قبل از تولید، مجوز این فیلم با مضمون اجتماعی صادر شد ولی به گفته دوستان سینمایی آنچه که ساخته شد، ماهیتی کاملا سیاسی و متفاوت با طرح اولیه داشت.»
این اولین استدلال در رد قانونی بودن روند این فیلم است. گرچه فیلم بارها در دولت یازدهم مجوز اکران خود را دریافت کرد، اما این موضوع نشان از قانونی بودن آغاز روند فیلم در دولت دهم نیست. چرا که وزارت فرهنگ ارشاد دولت های یازدهم و دوازدهم بارها با بازی با افکار عمومی، سعی بر دوگانه سازی مخالفان و موافقان یک پدیده اجتماعی داشته اند.
پدیده ای که نمونه های دیگر آن را در دوگانه ی مصنوعی موافقان و مخالفان مسئله ی کم اهمیت پخش یا عدم پخش صدای شجریان در تلویزیون، مشاهده کرد. مصداق بروزتر این موضوع را در صحبت های حسن روحانی در مورد علم دینی می توان دید. نخ نما شدن این دوگانگی ها تا آنجا پیش رفته است که با ارائه ی این مواضع در سطوح مختلف و در میان اقشار گوناگون کشور، منتقدین دولت را به تلاش آن برای فرافکنی در مورد پاسخگویی در باب مشکلات اقتصادی فرا می خواند.
یکی از دلایل این بازی دوگانه، مجوز اولیه ی فیلنامه ی این فیلم در دولت دهم و عدم ساخت آن در بازه ی زمانی موصوف بود. «درمیشیان» کارگردان این اثر با دریافت مجوز ساخت بعد از تغییر دولت، فیلم را با همان فیلنامه ی اصلاح نشده ساخت که در آن ایرادات قابل توجهی از جمله موارد زیر مشاهده می شود:
توهین به مردم که بارها به صورت روشنی بیان می گردد، به خصوص آن جا که «ستاره» که نامزد «نوید» (شخصیت اصلی داستان) با این مضمون می گوید: «وقتی من مردم را می‌بینم که می‌خندند و شاد هستند، عصبانی می‌شوم.»
توهین به قشر وسیع مردمی متدین که توسط کاراکتر پدر ستاره، تلاش دارد تا این قشر را مورد تمسخر قرار بدهد.
کتک خوردن یک بسیجی در فیلم که نشان از عقده گشایی کارگردان است.
و بسیاری از مضامین دیگر که نشان می دهد که کارگردان در پی آن است که عقده های فروخورده ی خود را به یکباره نمایان کند.
اما از جهات فنی نیز دلایل گوناگونی بر ضعیف بودن این فیلم شهادت می دهد که از جمله ی آن می توان بر غلبه ی وجهه ی بیانیه ایِ فیلم، تا منسجم نبودن آن و پخش آن به صورت کلیپ تا کلیپ، تا قرار نگرفتن فیلم در پخش رقابتی جشنواره های بین المللی با وجود محتوای ضد نظام جمهوری اسلامی و بسیاری از دلایل فنی دیگر اشاره کرد.
به احتمال فراوان تا پایان دولت دوازدهم باید منتظر کشاکش اکران یا عدم اکران این فیلم برای باقی ماندن دوقطبی سازی اجتماعی، بود.
