تعداد اخبار:۱۹
چگونه سیستم لیبرال سرمایه داری زیست انسانی را تخریب می کند؟
چگونه یک جنگ طبقاتی همچون جنگ با سلاح، واقعا می‌تواند اتفاق بیفتد
در آمریکا دموکرات ها بیش از پیش با «بی ملاحظگی» کنارآمده اند، در حالیکه جمهوری خواهان رویکردی وقیحانه تر از همیشه در رابطه با کمک به ثروتمندان در پیش گرفته اند. این موضوع تا کجا پیش خواهد رفت؟
«پسا-سرمایه‌داری» لزوما به معنای پیشنهاد زندگی در «ونزوئلا» نیست!
عوض گیر دادن به نبرد بین سرمایه‌داری و سوسیالیسم، با قوه‌ی خلاقیت خود اقتصاد آینده‌ای را متصور شوید که از این مرزبندی‌های دوگانه فراتر می‌رود.
نئولیبرالیسم جهانی گذار از آشفتگی اقتصادی به بحران سیاسی
نولیبرالیسم جهانی دچار آشفتگی است. اصول سیاسی اثبات شده، نیروی کشش خود را از دست داده‌اند؛ نظام‌های سیاسی دیرینه بخش زیادی از مشروعیت‌شان را باخته‌اند و جهان‌بینی‌ای که زمانی عقل سلیم حاکم بر نسل پیشین را در خود جای داده بود، اکنون به مشتی سخنان کلیشه‌ای تبدیل شده است.
آیا لیبرال‌ها و پوپولیست‌ها تنها به دنبال ارباب جدیدی می‌گردند؟
ظهور پوپولیسم، بومی‌گرایی و ملی‌گرایی درک‌خواسته مردم عادی جامعه از سیاستمداران را به چالش کشانده؛ برخی‌ها گرایش ضدجریان حاکم را به معنی دست ردی بر سینه قدرت مرکزی می‌دانند. برخی دیگر مطرح کرده‌اند که این اشتیاق واقعی برای اقتدار اخلاقی است که به نظر می‌رسد نظام سرمایه‌داریِ از آن بی‌بهره باشد.
آیا ظهور نولیبرالیسم منشا این حد زیاد از ناعدالتی بود؟
نولیبرالیسم چنان حضور فراگیری داشته که به‌سختی می‌توانیم به آن به‌عنوان یک جهان‌بینی نگاه کنیم. در بحران مالی، فجایع زیست‌محیطی و حتی ظهور دونالد ترامپ، نولیبرالیسم سهیم بوده است. این پدیده مدعی است که «بازار» منافعی را ارائه می‌دهد که از طریق برنامه‌ریزی هرگز به دست نمی‌آمدند.
آغازی بر پایان تاریخ غرب
هرگاه برآورد‌ها و تحلیل‌هایی درباره بحران عمیق و نشانه‌های افول نظام سرمایه‌داری جهانی در داخل کشور مطرح می‌شود، چه بسیارند کسانی که تحت تاثیر سیطره سنگین تبلیغاتی رسانه‌های جریان اصلی در غرب، ذهنشان ناتوان از تحلیل این حقایق است و نخستین واکنش این دسته از ناباوران این است که حالا مگر «ایران بهشت روی زمین است؟»
نئولیبرالیسم، هنجارها و هویت ما را تغییر داده است
شایسته‌سالاری نئولیبرال ما را به این باور می‌رساند که موفقیت به تلاش‌ها و استعداد‌های فردی بستگی داشته و مسئولیت کاملاً متوجه فرد می‌باشد و مقامات باید به اندازه‌ای به افراد آزادی دهند تا بتوانند به هدفشان برسند. برای آنانی که قصۀ انتخاب آزاد را باور دارند، حکومت بر خود و خودمدیریتی برجسته‌ترین پیام‌های سیاسی هستند مخصوصاً اگر قول آزادی داده شود.
ایده تعیین خط ثروت و محدودیت گرایی، سابقه تاریخی دارد؟
با نگاهی به تاریخ اندیشه اقتصادی-سیاسی مشاهده می‌کنیم که ادعا‌ها و استدلال‌های زیادی شبیه به ایده محدودیت گرایی وجود دارد. این استدلال‌ها تقریبا نوعی از محدودیت در کسب و انباشت ثروت را پیشنهاد می‌دهند و از آن دفاع می‌کنند.
بلایی که خصوصی‌سازی بر سر جامعه مدنی می‌آورد
اینکه چه کسی قرار است تصمیم بگیرد یکی از مهم‌ترین و مناقشه برانگیزترین مباحث در موضوع خصوصی‌سازی است که عموماً کسی به آن توجه نمی‌کند، ولی تأثیرات بسیار زیادی در فضای عمومی می‌گذارد.
سرمایه‌داری همواره با تحقق «اشتغال کامل» مقابله می‌کند
کسب‌وکار‌های بزرگ در برابر اشتغال کامل مقاومت می‌کنند، زیرا می‌دانستند که این ایده نظم کاری دلخواه آنان در کارخانه‌ها را از بین می‌برد. با بیکاری گسترده، شما نیازی به مشورت با کارگران ندارید. کارگران کاری را که کارفرمایان به آن‌ها می‌گویند انجام می‌دهند، زیرا به مشاغل نیاز دارند. در واقع اگر مشکلات اشتغال برطرف شود، اعتماد به نفس طبقه کارگر افزایش می‌یابد، و همین اعتماد به نفس و عدم ترس از بی کاری باعث قدرت بیشتر آن‌ها در مبارزه سیاسی بر سر اشتغال کامل و نفوذ بیشتر آن‌ها در جامعه خواهد شد.
توسعه شهری به سبک «سرمایه‌داری»
خوب است بدانید که شهرها از ابتدای پیدایش، چون بر مبنای تمرکز جغرافیایی و اجتماعی محصول و سرمایه مازاد به وجود آمده‌اند همیشه یک پدیده طبقاتی بوده‌اند. زیرا مازادها از جایی و کسی استخراج‌شده و به‌دست می‌آیند، اما در کنترل عده‌ای خاص قرار می‌گیرند. این پدیده که از ابتدای شهرنشینی و همراه با آن وجود داشته است هم‌اکنون نیز در دنباله مسیر سرمایه‌داری به مسیر خود ادامه می‌دهد.
«آدام اسمیت» قربانی روایت سرمایه‌داری از «ثروت ملل»
اسمیت هیچ طرح و مدلی برای ایجاد تعادل مناسب بین آزادی تجاری و کنترل سیاسی ارائه نکرد. حتی اسمیت ادعا کرد که ممکن است بسیاری از سیاست مدارانی که تحت تاثیر سرمایه داران قرار گرفته و یا به دنبال سیاست‌های بازار آزاد می‌ورند تحت تاثیر روح سیستم قرار گرفته و به همین دلیل عاشق طرح‌های انتزاعی شوند.
چرا بازار آزاد یک فریب بزرگ است؟
اگر پادشاهان و فئودال‌ها در گذشته از قدرت برخوردار بودند سرمایه داران مدرن از آزادی بهره‌مند هستند. یعنی در دنیای مدرن شاهد ظهور نوعی از آزادی به مثابه قدرت هستیم.
چرا جهانی شدن برای همه کشور‌ها مفید نیست؟
در کشور‌های در حال توسعه، خود نابرابری همیشه آنقدر مشکل ساز نیست، اما ترکیب و تعامل آن با عوامل دیگر عموما مشکلات زیادی به بار می‌آورد. ترکیب نابرابری با بازار‌های ضعیف، دولت‌های ضعیف و نهاد‌های ضعیف تاثیر مستقیم در زندگی مردم می‌گذارد. به همین دلیل اقتصاددانان توسعه باید توجه داشته باشند: نادیده گرفتن نابرابری به طور کلی به معنای عقب گرد در مسیر توسعه است.
برای سرمایه‌دار شدن نیازی به مغز ندارید، تنها چیزی که نیاز دارید حرص و طمع است
اقتصاد جهان در حال حاضر بین دو بخش شکسته و تقسیم شده است، آمریکا و اروپا بخش دلاری آن است و این بخش نئولیبرال غربی، اوراسیا و بیشتر جنوب جهان را به یک گروه جداگانه سوق می‌دهد. تضاد واقعی بین سرمایه داری مالی در ایالات متحده و اروپا در برابر سایر کشور‌ها - چین، روسیه، ایران، هند - است که از اخلاق سنتی و استراتژی سرمایه داری صنعتی پیروی می‌کنند. در واقع تضاد امروز جهان منازعه بین سرمایه داری مالی حاکم بر آمریکا و اروپا و سرمایه داری صنعتی حاکم بر بقیه کشور‌های جهان از جمله چین، روسیه، ایران و هند است.
سرمایه‌داری و برده‌داری
ما اینقدر نظام سرمایه‌داری را به صورت نهادینه شده برای خود و جامعه جهانی تعریف کرده و جا انداخته‌ایم که دیگر استثمار نوین را ندیده و علیه آن اعتراضی نمی‌کنیم. ما به دلیل اینکه در فضای فرهنگی سرمایه‌داری تنفس می‌کنیم حتی نمونه‌هایی که از استثمار در سرمایه‌داری نام بردم را مظاهر برده‌داری نمی‌دانیم. ما هیچ اطلاعی نداریم که در این سیستم چگونه تعدادی اندک، بسیاری از انسان‌ها را در قالب کارگر و زندانی به بردگی می‌گیرند. به همین دلیل خوش‌بینانه باور داریم که برده‌داری در همان تاریخ ۱۸۶۵ به طور کامل از بین رفته است.
نئولیبرالیسم؛ ابتذال و انحطاط فرهنگی
طاغوت اجتماعی همواره در طول تاریخ درصدد بوده اند تا با تحمیل الگو‌های خودخواسته، فردیت‌ها را نابود کنند، اما همانطور که گفته شد فردیت و اراده انسانی جز در بستر رهایی از طواغیت درونی معنا ندارد و متاخر از رهایی از نفسانیات است که اراده انسانی شکوفا می‌شود.
چرا داووس قادر به حل‌وفصل بحران جهانی سرمایه‌داری نیست؟
مجمع جهانی اقتصاد به‌عنوان یک مرکز برنامه‌ریزی برتر طبقه سرمایه‌دار فراملی و متحدان سیاسی آن در دوران اوج جهانی شدن سرمایه‌داری عمل می‌کرد. اما اکنون به نظر می‌رسد که گروه‌های حاکم حاضر در این نشست گرفتار مدیریت بحران‌های دائمی هستند. نخبگان داووس کاملاً آگاه هستند که سرمایه‌داری جهانی با بحران‌های به هم پیوسته مواجه است چیزی که گزارش سالانه ریسک‌های جهانی مجمع جهانی اقتصاد برای سال ۲۰۲۳ آن را «بحران چند گانه» نامید.