یک سال و چند ماه از آغاز فاجعه بشری گذشت؛ روزهایی که هرکدام گواهی است بر یکی از تاریک‌ترین فصول تاریخ بشری. تا به حال هیچ‌یک از مصائب شناخته و ناشناخته در تاریخ، چنین ضربه عمیق و ویرانگری به حیثیت انسان وارد نکرده است. غزه، این سرزمین پرالتهاب، اکنون به سوگ‌نامه‌ای بزرگ تبدیل شده است؛ مرثیه‌ای که هر کلمه آن نشان از بی‌عدالتی و درد دارد. اما سوگ همیشه ویرانگر نیست؛ گاهی سوگ، انسان را به مرثیه‌سرایی و بازاندیشی سوق می‌دهد. در همین تاریکی، خرده‌روایت‌هایی از امید و ایستادگی نیز یافت می‌شود. انسان‌هایی که در اوج یأس، از ویرانه‌ها برخاسته و برای زنده نگه‌داشتن شعله زندگی می‌جنگند. در این میان، پزشکان و کادر درمان غزه قهرمانانی خاموش‌اند؛ کسانی که با دستانی خسته و قلب‌هایی مملو از ایمان، در برابر موج مرگ ایستاده‌اند و جان می‌بخشند. پزشکان غزه، چهره انسانی جنگ‌اند. آنان قهرمانانی بی‌نام و نشان‌اند که در خط مقدم انسانیت می‌جنگند. بیمارستان‌ها ویران شده‌اند، امکانات محدود است، اما آنان همچنان برای دفاع از زندگی تلاش می‌کنند. در این پرونده تلاش شده است تا با استناد به روایت پزشکان حامل این پیام باشیم «هر گلوله‌ای که در این سرزمین شلیک می‌شود، تنها جان یک انسان را نمی‌گیرد؛ بلکه بخشی از انسانیت را نابود می‌کند.»