یادداشت// عبدالله شهبازی:
در جهان کنونی، و خیلی بیشتر در جهان یکی دو نسل آینده، حرف اول و آخر را توانمندی در دنیای مجازی می‌زند. فکر کنم از این منظر نظام سیاسی ایران یکی از عقب‌ترین نظام‌های سیاسی جهان باشد در تعامل با دنیای جدید سایبری که هنوز می‌خواهد و تصور می‌کند می‌تواند با ابزار‌های دوران گذشته به سیاق گذشته حکمرانی کند.
گروه فرهنگ و هنر «سدید»؛ گفتار پیش روز از عبدالله شهبازی مورخ و پژوهشگر تاریخ سیاسی معاصر است که به توانمندی دنیای مجازی تحت عنوان «عصر انقلاب سایبری» می‌پردازد.
دوران جدیدی شروع شده که در ابتدای آن هستیم. عصر انقلاب سایبری. دنیای مجازی دیگر خیلی غیرواقعی نیست مثل دورانی که ابزار‌های نوینی مثل نشریات چاپی و بعد رادیو و بعد تلویزیون و سپس ویدئو و بعد ماهواره ارتباطات میان انسان‌ها را سامان می‌داد. ظهور و شیوع ویدئو و ماهواره پس از انقلاب است. در همین دوران است که درواقع از اول هزاره سوم میلادی یعنی بیست سال اخیر انقلاب سایبری خیلی جدی و فراگیر شد. این ارتباطات مجازی بر همه شئون زندگی بشر تأثیر گذاشته و خواهد گذاشت. هنوز در اول راهیم.
عصر «ملت-دولت‌ها» یا عصر ناسیونالیسم از سده نوزدهم میلادی شروع شد و در سده بیستم میلادی به اوج رسید. شاخصه این عصر حاکمیت ملی دولت‌هاست در محدوده جغرافیایی معین. وسائل ارتباط جمعی، مثل نشریات چاپی و رادیو و تلویزیون از ابزار‌های اصلی تأمین این حاکمیت دولت‌ها بر مردم ساکن مرز‌های جغرافیای آنان بود. این ابزار قطعاً از دستشان گرفته شده. ارتباطات سایبری فرهنگ‌های جدیدی را شکل می‌دهد. در این فضای نو امکان تحمیل دیدگاه‌های دولت‌ها (منظورم نظام‌های سیاسی است. دولت به معنای عام نه فقط قوه مجریه) بر اتباع‌شان غیرممکن می‌شود. نسل‌های جدیدی که در فضای دنیای سایبری پرورش پیدا می‌کنند در برخی موارد، مانند جامعه ما، بکلی بیگانه می‌شوند با فرهنگ و نگا‌ه‌های رسمی دولت‌ها و حتی گاه در تعارض قرار می‌گیرند مگر اینکه دولت‌ها بتوانند خود را با این فضای نو منطبق کنند و در جهان سایبری حرفی برای گفتن داشته باشند.
در جهان کنونی، و خیلی بیشتر در جهان یکی دو نسل آینده، حرف اول و آخر را توانمندی در دنیای مجازی می‌زند. فکر کنم از این منظر نظام سیاسی ایران یکی از عقب‌ترین نظام‌های سیاسی جهان باشد در تعامل با دنیای جدید سایبری که هنوز می‌خواهد و تصور می‌کند می‌تواند با ابزار‌های دوران گذشته به سیاق گذشته حکمرانی کند.
عصر «ملت-دولت‌ها» یا عصر ناسیونالیسم از سده نوزدهم میلادی شروع شد و در سده بیستم میلادی به اوج رسید. شاخصه این عصر حاکمیت ملی دولت‌هاست در محدوده جغرافیایی معین. وسائل ارتباط جمعی، مثل نشریات چاپی و رادیو و تلویزیون از ابزار‌های اصلی تأمین این حاکمیت دولت‌ها بر مردم ساکن مرز‌های جغرافیای آنان بود. این ابزار قطعاً از دستشان گرفته شده. ارتباطات سایبری فرهنگ‌های جدیدی را شکل می‌دهد. در این فضای نو امکان تحمیل دیدگاه‌های دولت‌ها (منظورم نظام‌های سیاسی است. دولت به معنای عام نه فقط قوه مجریه) بر اتباع‌شان غیرممکن می‌شود. نسل‌های جدیدی که در فضای دنیای سایبری پرورش پیدا می‌کنند در برخی موارد، مانند جامعه ما، بکلی بیگانه می‌شوند با فرهنگ و نگا‌ه‌های رسمی دولت‌ها و حتی گاه در تعارض قرار می‌گیرند مگر اینکه دولت‌ها بتوانند خود را با این فضای نو منطبق کنند و در جهان سایبری حرفی برای گفتن داشته باشند.
در جهان کنونی، و خیلی بیشتر در جهان یکی دو نسل آینده، حرف اول و آخر را توانمندی در دنیای مجازی می‌زند. فکر کنم از این منظر نظام سیاسی ایران یکی از عقب‌ترین نظام‌های سیاسی جهان باشد در تعامل با دنیای جدید سایبری که هنوز می‌خواهد و تصور می‌کند می‌تواند با ابزار‌های دوران گذشته به سیاق گذشته حکمرانی کند.
/انتهای پیام/
اخبار مرتبط
ارسال نظر
پرونده ها
