سری به دو سالن معروف تئاتر شهر و ایرانشهر زدیم؛
در روزهای پر از استرس کرونایی، گروه های تئاتری با وجود شرایط سخت حضور، تمرین و اجرا، هر جند اندک ولی با امید و جسارت نگذاشتند چراغ کم فروغ این روزهای نمایش، بیش از این خاموش بماند. تئاتر شهر و ایرانشهر کماکان با امید جلو می روند.
به گزارش «سدید»؛ در این روزهای سخت کرونایی که برگزاری همه محافل از علمی، سیاسی تا هنری را تحت تاثیر خودش قرار داده، شاید هنرمندان تئاتری در مقایسه با سایر رشته های هنری، آسیب های روحی روانی و به خصوص مالی بیشتری نسبت به سینما، تلویزیون و دیگر رشته های هنری دیده اند.

با این وجود بسیاری از گروه های تئاتری در شرایطی که حتی حضور و تمرین عوامل گروه برای اجرا با استرس های زیای همراه است، نگذاشتند چراغ تئاتر بیش از این کم فروغ بماند و با علم بر استقبال کم تماشاگران، در سالن ها و تماشاخانه های دولتی و خصوصی اجراهایی را به روی صحنه آورده اند.

در این گزارش سعی کردیم سری به دو سالن معروف شهر بزنیم تا از حال و هوای اجراهای  محدود آن ها باخبر شویم.

 

تئاتر شهر

اولین نمایش تئاتر شهر در سال 1399 از روز سه شنبه دهم تیرماه با رعایت الزامات بهداشتی مربوط به سلامت تماشاگران و هنرمندان در تالار سایه این مجموعه روی صحنه رفت.

نمایش «یه گازکوچولو» به نویسندگی فرزانه سهیلی و کارگردانی فقیهه سلطانی 28 بهمن ماه سال 1398 در تالار سایه تئاتر شهر روی صحنه رفته بود، اما به دلیل شیوع ویروس کرونا اجراهای آن متوقف شد. گیلدا حمیدی ، شهروز دل افکار، افشین غیاثی، مهسا مهجور و نورا هاشمی، بازیگران این نمایش بودند.

در حال حاضر سه نمایش «اودیسه 2020»، «بین یه عالمه ماهی» و «بیداری» بر صحنه این مجموعه در حال اجرا هستند.

نمایش «بین یه عالمه ماهی» به کارگردانی امیر دلفانی و تهیه کنندگی آناهیتا موگویی و با بازی مهدی یگانه، خشایار قائد رحمتی، امیر دلفانی و ایمان عبدی از 18 شهریور ماه در سالن سایه تئاتر شهر بر روی صحنه رفته اند.

در خلاصه این نمایش آمده: «شایعه جنگ که جدی شد پرنده های مهاجر جنوبی بیشتر شدن و به هممون یه جا و درهم گفتن جنگ زده... »

نمایش «بیداری» نوشته ژولیان گارنر و ترجمه و کارگردانی داود دانشور از 16 شهریور ماه میهمان سالن قشقایی این مجموعه بوده است. رضا امامی، گیلدا حمیدی، افشین زارعی و فرزانه نشاط خواه، دانشور را در این کار همراهی می کنند.

نمایش «بیداری» درباره یک معلول ذهنی است که در اثر جرمی که مرتکب شده در زندانی تحت مراقبت و توسط سرزندانبان تحت آموزشهای دینی قرار گرفته است تا اینکه یک اتفاق و خشونتی که بر او اعمال می شود موجب می شود تا سرزندانبان او را برای مدتی به یکی از روستاهای اطراف شهر منتقل کند تا به زندگی طبیعی بازگردد اما آشنایی معلول ذهنی در روستا با یک زن اتفاقاتی را رقم می زند که پس از چند ماه موجب شگفتی می شود.

«اودیسه2020» به کارگردانی آرش دادگر که قرار بود روز جمعه بیست و یکم شهریور ماه به اجرای خود در تالار چهارسو پایان دهد، تا روز جمعه بیست و هشتم شهریور ماه به اجرای خود ادامه می دهد.

«اودیسه 2020» که آرش دادگر، امین طباطبایی، عمار عاشوری و ندا حبیبی در آن به عنوان بازیگر حضور دارند، یک روایت نمایشی متفاوت درباره جنگ تروا وسازنده اسب چوبی است که «اولیس» شخصیت نمایش پس از 10 سال آوارگی به خانه باز می گردد.

پیش از این نمایش ها، در تالار سایه «فقط چهل روزه بودم» به نویسندگی مسعود هاشمی نژاد و کارگردانی مسعود طیبی و «جوادیه (بیست متری)» به نویسندگی کهبد تارج و کارگردانی رضا بهرامی بر روی صحنه بوده اند که با استقبال نسبی تماشاگران مواجه شدند.

 

ایرانشهر

تماشاخانه «ایرانشهر» از دیگر سالن های معروف تئاتری است که در طول سال میزبان گروه های شاخص نمایشی است و پس از وقفه ای 180 روزه به دلیل کرونا، شروع اجراهای خود را با «اسموکینگ روم» به نویسندگی مهدی زندیه و کارگردانی سعید زارعی آغاز کرد.

نمایش «اسموکینگ روم» با بازی امیر امرایی‌نیا، محمدامین افشار، مریم بهمن‌پور، الهه پورسند، سویل جعفری، مهبد جهان‌نوش، فاطمه حسین‌زاده، فرناز حسینمردی، سعید زارعی، مرتضی سالاری، فاطمه صادق، علیرضا صمدزاده، بیتا طالشی و آهو قلندر در سالن استاد سمندریان به مدت یک ساعت به روی صحنه می‌رود.

نمایش «مرثیه ای برای ژاله. م و قاتلش» دیگر نمایشی است که به کارگردانی میلاد فرج زاده تا 30 شهریورماه در سالن استاد ناظرزاده کرمانی این مجموعه بر روی صحنه است. صبا سرور، سپهر زمانی، نغمه طوسی، علی پوراحمدیان، الهه فرازمند و رضا مرشد بازیگران این نمایش هستند.

فرج زاده، کارگردان این نمایش، در یادداشتی نوشته است: «"مرثیه‌ای برای ژاله.م و قاتلش" چهره‌ی مرگ من است. مرگی که هم دورنما را نشان می‌دهد، هم جزئیاتی خیلی جزئی مثل لغزیدن اشکی هرچند کوچک و ناگهانی. ما همه وظیفه‌‌ای به دوش می‌کشیم و من وظیفه‌ی خود می‌دانم که چهره‌ی مرگم را در کشاکشِ واکنش نشان دادن به جامعه‌ای که در آن زیست می‌کنیم و تاریخی که پشت سر نگذاشته فراموش می‌کنیم به شما نشان دهم.
بی شک بستر داستان ابوتراب خسروی بهترین قالب برای نشان دادن این چیز‌ها بود...
به قول براهنی «هر روز گفتن این چیزها برایم از روز پیش دشوار تر شده است» و حتی دقیق تر به قول نگارنده‌ی داستان: «بعضی چیز‌ها به اراده‌ی نویسنده نیست.»

البته در سایر تماشاخانه ها و سالن های تئاتری شهر، اجراهایی محدود در حال روشن نگه داشتن امید گروه های نمایشی هستند که در گزارش های بعدی به معرفی آن ها خواهیم پرداخت.

انتهای پیام/

منبع: راه دانا
ارسال نظر
captcha