۱۳ آبان سال ۵۸ دانشجویان انقلابی از دیوار سفارت آمریکا بالا رفتند و جاسوس خانه آمریکایی‌ها را برای محافظت از انقلاب نوپای اسلامی تسخیر کردند. چهل سال پس‌ازآن رویداد تاریخی چه چیز میان ایران و آمریکا تغییر کرده است؟
تا یک سال پس از پیروزی انقلاب اسلامی و به عبارتی تا قبل از ۱۳ آبان ۵۸، فضای سیاسی و اجتماعی کشور به‌گونه‌ای بود که برای بخش مهمی از عوام و نخبگان، شناخت دوست و دشمن مشکل به نظر می‌آمد چه آنکه جریان‌ها و گروه‌هایی مانند جبهه ملی، نهضت آزادی و شعبه‌هایی از سازمان‌های ضدانقلاب با نگرش‌های مارکسیستی و لیبرالیستی در کابینه دولت بازرگان حضور داشته و از حیات سیاسی برخوردار بودند.
اقدامات خصمانه آمریکایی‌ها در چهل سال گذشته در سه حوزه جنگ سخت، جنگ نرم و جنگ نیمه سخت در ماجرا‌هایی مانند جنایت خونین ۱۷ شهریور، حمله نظامی آمریکا به طبس، کودتای نقاب، حصر اقتصادی و اجرای تحریم‌های گسترده ضد ایرانی (از سال ۵۹)، تحریک عراق به تجاوز به ایران، ورود مستقیم آمریکا به جنگ ایران و عراق در خلیج‌فارس، عملیات خرابکارانه علیه جمهوری اسلامی، ترور شخصیت‌های سیاسی و مردمی در دهه ۶۰، حمله ناو وینسنس به هواپیمای مسافربری ایرباس (۶۷)، هدایت و پشتیبانی نیرو‌های ضدانقلاب تحت عنوان «جنبش‌های تجزیه‌طلبانه»، طرح ادعا‌های بی‌اساس علیه ایران (مانند ادعای نقض حقوق بشر در ایران، حمایت ایران از تروریسم و گروه‌های تروریستی در جهان، تلاش ایران برای دستیابی به سلاح‌های کشتارجمعی و اختلال در روند صلح خاورمیانه)، تحریک اراضی و نفتی همسایگان، اشاعه تروریسم القاعده و داعش برای فروپاشی ایران، ترور دانشمندان هسته‌ای، عملیات خرابکارانه همچون استاکس نت و ... بروز و ظهور یافته و از فکر و ذهن مردم ایران و تاریخ این مرزوبوم هرگز محو نمی‌شود.
البته بااینکه 40 سال از ۱۳ آبان سال ۵۸ می‌گذرد و آمریکایی‌ها هرروز بر سیاهه خباثت‌ها و جنایت‌های خود می‌افزایند اما دگراندیشان داخلی، همچنان از سیاست تنش‌زدایی، مذاکره و تعامل سخن می‌گویند و ضدانقلاب نیز بر طبل شبهات سیزده آبانی و ادعای هزینه‌های گزاف این تسخیر می‌پردازند.
رامین مهمانپرست سخنگوی اسبق وزارت امورخارجه و سفیر پیشین ایران در لهستان در گفت‌وگو با خبرنگار «سدید» پیرامون القای ضدانقلاب مبنی بر اینکه جمهوری اسلامی به دلیل فتح سفارت آمریکا حق ندارد بابت حمله به سفارت خود در هیچ کجای دنیا معترض باشد اظهار داشت: در این زمینه چند موضوع مطرح است؛ اول اینکه سفارتخانه‌ها باید از یک حریم برخوردار باشند و کشورهای پذیرنده باید امنیت آن‌ها را تأمین کرده و مراقب باشند و این‌یک اصل کلی است.
مهمانپرست ادامه داد: کشورهای میزبان باید نهایت تلاش خود را برای حفظ جان و مال اماکن خارجی و سفارتخانه‌ها انجام دهند اما موضوع آمریکا یک بحث استثنا محسوب می‌شود چراکه این کشور احساس مالکیت جهان را دارد و به هر اقدامی که بخواهد دست می‌زند.
سخنگوی اسبق وزارت امور خارجه بابیان اینکه آمریکا در کشور ما اقدامات خصومت‌آمیز بسیاری را انجام داده است یادآور شد: طبیعی بود که در اول انقلاب مردم به خاطر جنایات متعدد آمریکا که زیرساخت‌های کشور ما را نابود کرده بود این کشور را مقصر دانسته و دست به تسخیر سفارت آمریکا بزنند.
وی بابیان اینکه آمریکا همچنان نیز باوجود عدم برخورداری از سفارت در کشورمان مشغول توطئه علیه ایران و بسیاری از کشورهای مستقل است تصریح کرد: در کشور ما آثار زیادی از ظلم‌های آمریکا دیده می‌شود و این در صورتی است که در شرایط استثنایی اول انقلاب نوع واکنش مردم به اشغال سفارتخانه آمریکا کاملاً طبیعی بود.
مهمانپرست عدم واکنش ایران به تعرض نسبت به سفارت ایران در کشورهای دیگر را به دلیل تسخیر سفارت آمریکا در سال ۵۸ یک قیاس مع‌الفارق عنوان کرد و گفت: کشور ما در حق هیچ کشوری جنایت نکرده است و باید به این نکته نیز توجه داشت که شرایط انقلاب کاملاً متفاوت بوده و شور و هیجان زیادی در مردم به دلیل جنایات متعدد آمریکا وجود داشته که غیرقابل پیشگیری و خودجوش بوده است.
سخنگوی اسبق وزارت امور خارجه همچنین متذکر شد: در آن شرایط نوع واکنش مردم ایران به سفارتخانه آمریکا کاملاً طبیعی بود و اگر کشوری در امور دیگر کشورها دخالت نکند اماکن دیپلماتیک از مصونیت برخوردار بوده و جان و مال آن‌ها باید حفظ شود.
انتهای پیام/
