گروه تعلیم و تربیت- محمدحسن فاطمی راد: بازی یکی از اساسی ترین نیاز های طبیعی و فطری انسان است بی توجهی و کم توجهی به این نیاز ذاتی کودک می تواند عوارض روحی، روانی و جسمی داشته باشد. بازی از جمله ابزارهای است که حواس پنج گانه کودک را رشد می دهدو از طریق آن عواطف و احساسات خود را ابراز می کند .کودکان مهارت خوب زیستن را در قالب بازی با محوریت والدین و مربیان می آموزند روابط اجتماعی مطلوب و ارتباط موثر را در خلال بازی کردن از رفتار و کردار والدین به عنوان اولین ، مهم ترین و اصلی ترین الگو و مربیان بعنوان موثرترین الگو بعداز والدین فرا می گیرند.
کودکان در حین بازی یاد می گیرند که در زندگی باید گاهی شاد باشند، گاهی غمگین، گاهی بخندند و گاهی گریه کنند. صحنه بازی اولین مکتب خانه تمرین زندگی برای کودکان است. او کل زندگی خود را در قالب بازی صحنه پردازی می کند و در شرایط عادی از بازی به عنوان یکی از بهترین و سالم ترین ابزارهای تقویت و رشد خود بهره می گیرد چراکه بازی وسیله ای برای رشد همه جانبه کودکان می باشد. با توجه به اهمیت و اثرگزاری مستقیم بازی در زندگی کودک، توجه ویژه والدین به این ابزار می تواند آنها را در تعلیم و تربیت کودکان یاری نماید زمانی والدین می توانند بیشترین تاثیر را در بازی با کودک خود داشته باشند که مانند فرزند خود کودک شوند. ما معتقدیم کسی که با کودک کار می کند و دغدغه تعلیم و تربیت کودکان را دارد در مسیر زندگی کودک باید کودک شود و با او کودکانه رفتار کند" قانون کودک شو" را در روابط با کودک بویژه در بازی با او رعایت کند مانند کودک با او برخورد کند نه مثل یک فرد بزرگسال با او برخورد داشته باشد.
چون که با کودک سرو کارت فتاد هم زبان کودکی باید گشاد
بنابراین فرآیند بازی با کودک از این قانون مستثنی نمی باشد اگر دنبال موفقیت کودک خود به وسیله بازی هستید باید در حین بازی" قانون کودک شو" را رعایت کنید. شایسته است والدین و مربیان در بازی خود را در حدی پایین بیاورند که با کودک ، کودکی کند .اگر توانستید کودک شوید ، دنیایی کودکی را درک می کنید و در دنیایی کودکی با او به آسانی ارتباط برقرار می کنید این رفتار شما اطمینان کودک را بالا می برد تا به شما اعتماد کند. در حین بازی از هرگونه خنده و مسخره کردن باید پرهیز شود . وقتی کودک در حین بازی به شما اعتماد کرد در ظاهر با شما بازی می کند در حقیقت شما را وارد واقعیت زندگی خود کرده است . اینجاست که شما از صحنه بازی کودک می توانی به عنوان بهترین و مفید ترین بستر تعلیم و تربیت کودک خود بهره بگیری و موضوعات تربیتی که دغدغه یادگرفتن آنها در کودکی توسط فرزند خود را داری در قالب بازی به او آموزش بدهید. شرط زودتر و بهتر به نتیجه رسیدن شما در تعلیم و تربیت کودکانتان در گرو رعایت " قانون کودک شدن"می باشد.زمانی شما بیشترین تاثیر رفتاری را بروی کودکانتان خواهید داشت که با آنان با محبت ،ملاطفت و کودکانه برخورد کنید.
پیامبر اکرم (ص) می فرمایند:"من کان عنده صبی فلیتصاب له ؛کسی که کودک نزد اوست ، باید با او کودکی کند ."(وسایل الشیعه ، ج 15،ص 203 ،ح 1)
امیرمومنان حضرت علی (ع) نیز می فرمایند:"من کان له ولد صبا؛ کسی که فرزند دارد با او کودکی کند ."(وسایل الشیعه،ج 15،ص 203، ح 2)
دنیایی کودکان خیلی صاف و ساده است اگر ما بتوانیم حتی به ظاهر برای چند لحظه در قالب بازی کودک شده و شبیه آنان باشیم وارد دنیای زیبا و قشنگ آنها می شویم سادگی و بی آلایشی زندگی آنان لذت بخش است به شرط آنکه ما غرور و تکبر را کنار گذاشته و مانند آنها شویم . آن زمان به راحتی می توانیم با کودکانمان ارتباط برقرار کرده و آنان را در قالب بازی راهنمایی کنیم سبک زندگی مورد علاقه و تایید مان را به آنها آموزش داده و روابط اجتماعی دلخواه خودمان را به کودکانمان بیاموزیم در قالب یک همبازی نقش یک مربی و یک دوست را بازی کنیم و رفتارهای خوب او را تایید و رفتارهای بد او را تصحیح کنیم. پر آشکار است که والدین و مربیان باید در بازی کودکان شرکت کنند و هم بازی آنان شوند نکته مهم این است که والدین و مربیان در بازی باید هم بازی باشند نه این که همواره از خود چهره مربیگرانه ، هدایت گرانه ، رهبر و راهنما نشان دهندبایدمباحث تربیتی و اخلاقی را به زبان کودکانه در قالب بازی به عنوان هم بازی به کودک منتقل کنند . شرکت فعال والدین ومربیان در بازی کودکان احترام به آنها محسوب می شود.
کودک به اهمیت خودش در خانواده پی می برد توجه والدین و مربیان به بازی کودک و هم بازی شدن به او شخصیت می بخشد و باعث می شود که کودک احساس کند که او و بازی کردن او برای بقیه مهم بوده و اهمیت دارد که والدین و مربیان به او توجه کرده و هم بازی او شده اند . این رفتار والدین و مربیان اگر کودکانه باشد تاثیر بیشتری در بالا رفتن اعتماد به نفس و عزت نفس کودک دارد .