گروه گفتمان فرهنگ سدید- حجت فاخری: ابتدای سال ۱۳۹۸ مانند سالیان گذشته با پیام آیت الله خامنه‌ای و اعلام شعار سال «رونقِ تولید» آغاز گردید. ایشان در ضمن فقره‌ای از سخنانشان به صورت ضمنی به این نکته اشاره کردند که شروع فعالیت و حرکت در سال ۱۳۹۸ از همین لحظه باید آغاز گردد و همه تلاش خود را برای تحقق شعار سال باید به کار بگیرند، اگرچه ممکن است عده‌ای هم مشغول به سرگرمی و تفریح فقط باشند! (البته ایشان در موارد دیگری هم نسبت به تعطیلات زیاد کشور تذکراتی فرموده بودند.) در اول فروردین هم آیت‌الله خامنه‌ای در حرم مطهر علی‌بن‌موسی‌الرضاعلیه‌السلام، توضیحاتِ نسبتاً مبسوطی در مورد انتخاب شعار سال و مأموریت دستگاه‌های مسئول، در خصوص شناخت مشکلات موجود، فرمودند: مهمترین مشکل در حال حاضر مسأله اقتصاد و وضعیت معیشیت اقشار ضعیف است. با توجه به بیانات مطرح شده مشکلات اقتصاد دارای دو حوزه داخلی و خارجی است که با رفع ضعف‌ها و نقص‌ها و توانمندسازی به وسیله استفاده از تمام ظرفیتهایِ داخل و قطع امید از قدرت‌های غربی و توجه و برنامه‌ریزی برای نسخه داخلی یعنی رسیدن به اقتصاد مقاومتی، تمام مشکلات اقتصادی برطرف خواهد شد. آنچه که در این نوشتار به آن پرداخته شده‌است، معطوف به بخش پایانی فرمایشات ایشان است که در خصوص تکلیف و نقش جوانان در از بین بردن مشکلات کشور به ویژه در بخش اقتصاد است.
[۱]پذیرش مسئولیت به‌وسیله جوانان
بنابر بیان آیت‌الله خامنه‌ای، راه علاج و برون‌رفت از مشکلات کشور پذیرش مسئولیت از سوی جوانان است، چراکه جوان با توجه به انگیزه و ظرفیتی که دارند می‌توانند با داشتن ابتکارات لازم بسیاری از مشکلات کشور را برطرف کنند. زیرا در هر کشوری نیروی انسانی و مدیریت آنان در جهت نیل به اهداف خود از اهمیت بالایی برخوردار است و نیروی محرک هر نظامی نسل جوان آن است. جمعیت جوان و حضور و یا عدم حضور آنان در میدان‌های مختلف می‌تواند عامل پیروزی یا شکست ملتی باشد و نظام اسلامی ایران تجارب گوناگونی را در این زمینه بدست آورده است که مهمترین آن دفاع مقدس بود که اگر جوانان کشور به موقع حضور پیدا نمی‌کردند وضعیت به گونه‌ای دیگر رقم میخورد و جوانان بودند که با بذل جان خود و فداکاری در عرصه سخت نظامی توانستند افتخار‌آفرین باشند. یکی از عوامل اصلی موفقیت در کارزار‌های سخت حضور و اعتماد به مدیریت جوانان بود و در موارد مشابه هم باید امور مدیریتی کشور به جوانان سپرده شود.
[۲]کارعالمانه و مجاهدانه
برای شکوفایی اقتصاد کشور، در قدم اول احتیاج به شناختِ منابع و ظرفیت‌های موجود در کشور است و بعداز آن باید با توجه به کارگیری و استفاده حداکثری از آنان، احتیاج به شناخت ابزار‌ها و استفاده از امکانات در دسترس است و اگر این دو امر اتفاق نیفتد، سبب هدررفت سرمایه خواهد شد. بعداز کسب شناخت لازم در حوزه منابع و ظرفیت‌ها نوبت به کارگیری سرمایه در جهت رفع نیاز‌ها و شکوفایی اقتصاد کشور خواهد رسید. در هر دو زمینه لازم است که با توجه به طروات و توانایی جوانان امور به صورت جهادی انجام گیرید تا با صرف هزینه حداقلی به بهره‌برداری حداکثری رسید. حرکت مجاهدانه با توجه به فرمایشات رهبری دارای دو ویژگی مهمِ خستگی‌ناپذیری و اخلاص است، چراکه مجاهد حقیقی تا به مقصود خود نرسد هرگز دست از تلاش و مجاهدت خود برنمی‌دارد و تا جایی پیش می‌رود که حتی جان خود را در این راه تسلیم می‌کند. اما نکته دوم در خصوص حرکت مجاهدانه داشتن اخلاص است که از مهمترین مسائل اخلاقی در تمام زمینه‌های زندگی روزمره انسان است که در این خصوص امیرالمومنین می‌فرمایند: «اخلص تنل»[1] اخلاص راه رسیدن به مقصد است و اگر اخلاص نباشد رسیدن به مقصود ممکن نخواهد بود. اما اخلاص در کار مجاهدانه این است که به دنبال نفع شخصی خود نبوده و تنها به نفع اجتماع مردم بیاندیشد، چراکه ممکن است افرادی باشند که تلاش زیادی انجام دهند و علم هم در مورد رسیدن به اهدافشان داشته باشند، اما به دنبال نفع خود باشند و لذا این عمل را مجاهدت نمی‌گویند چرا که عنصر مهم اخلاص را ندارد.
[۳]نپرداختن به مسائل فرعی و حاشیه‌ای
دشمنان نظام و جامعه‌اسلامی همواره به دنبال ایجاد اختلاف بین گروه‌ها و اقشار محتلف جهت نیل به اهدافِ شوم خود بودند و بهترین و کم هزینه‌ترین راه برای رسیدن به اهداف خود را دامن زدن به مسائل اختلاف‌افکن و از بین بردن وحدت بین ملت می‌دانستند و در این راه با توجه به در دسترس داشتن رسانه و استفاده از جوّ روانی بازار اتهام‌زنی را گرم نگه داشته‌اند. ایجاد اختلاف در جامعه باعث به وجود آمدن دو آسیب میگردد: ۱. خارج شدن افرادی توانمند از میدان عمل ۲. غفلت از انجام وظیفه و اولویت‌های مهم کشور. هر دو امر موجب وارد آمدن خسارت به کشور خواهد شد. بنابراین لازم است تا همه مردم به ویژه جوانان نسبت به مرزبندی با دوست و دشمن حساس باشند و هرکس را از دایره دوستی به جهت اختلاف سلیقه خارج نکند، اما به این معنا نیست که به هرکسی هم اعتماد کنند.
[1] . غررالحكم جلد 1 صفحه 46
