گروه وحدت فرهنگ سدید- سیاوش ایمانی: با توجه به تأثیرات مهم فرهنگ بر زندگی انسان‌ها در چند دهه اخیر، فرهنگ به‌شدت موردتوجه‌ی نظریه‌پردازان اجتماعی قرارگرفته است فرهنگ شامل عناصر متعددی است که ازجمله مهم‌ترین آن‌ها آداب‌ورسوم و مذهب است که عنصر متمایزکننده‌ای افراد یک قوم از سایرین محسوب شده و به همین جهت سبب ایجاد حساسیت میان دو گروه فرهنگی در تعامل با یکدیگر می‌شود انسان‌ها همواره بر آن بوده‌اند که شباهت‌ها و تفاوت‌هایشان را با سایر همنوعان خود بشناسند و از طریق مقایسه خود با آن‌ها، جایگاه خود را در جهان اجتماعی مجسم کنند.
حساسیت بین فرهنگی به‌صورت توانایی به رسمیت شناختن دیدگاه‌های متعدد در مورد یک موضوع یا رفتار باهدف تصدیق ارزش‌های فرهنگی خود و دیگران تعریف‌شده است. حساسیت فرهنگی اهمیت روزافزونی در فرایند همگرایی ملی و تقویت هویت و همبستگی اجتماعی در جوامع دارد یکی از مهم‌ترین عوامل مرتبط و اثرگذار بر حساسیت بین فرهنگی مشخصه‌ای ارتباطات و همگرایی بین فرهنگی است بدین‌سان که ارتباطات در سطوح واقعی و مجازی و آشنایی بین فرهنگی عوامل مهمی در افزایش و کاهش حساسیت بین فرهنگی است با گسترش ارتباطات بین دو قوم حساسیت بین فرهنگی آنان نسبت به یکدیگر کاهش پیدا می‌کند به‌بیان‌دیگر اقوام به‌تدریج با وسعت‌بخشی به ارتباطات خود، تجربیات جدیدی به دست می‌آورند در ساده‌ترین شکل در بخشی از آموزه‌های قبلی خود بازنگری کرده و مسائل و پیش‌فرض‌های جدیدی را می‌پذیرند و با انعطاف بیشتری به تعامل با افراد متعلق به اقوام دیگر می‌پردازند.
حساسیت بین فرهنگی ازجمله موضوعاتی است که در جمهوری اسلامی ایران نسبت به جوامع دیگر توجه چندانی بدان نشده است این در حالی است که اقوام ساکن ایران از خاص گرایی خانوادگی، طایفه‌ای و قومی و تقدم منافع این گروه‌ها بر مصالح ملی برخوردار هستند و این امر نشان از حساسیت‌های فرهنگی منفی دارد وجود حساسیت‌های بین فرهنگی و تکوین سوگیری‌های شناختی و عملی در بین اقوام ایرانی می‌تواند زمینه‌ساز شکل‌گیری تضادهای قومی و در سطح بالاتر شکاف‌های قومی باشد که این امر اقتدار ملی و هویت جمعی ایرانی را در سطح داخل و خارج تضعیف و متزلزل خواهد کرد. اگر بپذیریم که امروزه انسجام اجتماعی و مدیریت مسالمت‌آمیز تغییرات اجتماعی یکی از مسائل پیش روی جامعه ایران است باید گفت پی‌ریزی تداوم و تحکیم نظم اجتماعی منوط به تکوین و تعمیم گسترده همدلی و همگامی در میان گروه‌ها و اجتماعات فرهنگی قومی و زبانی است
همچنین می‌توان گفت برای کاهش و تعدیل میزان حساسیت‌های بین فرهنگی، تدارک بسترهای مناسب جهت تعمیم و بسط میدان‌های تعاملاتی و تقویت آشنایی بین قومی لازم و ضروری است؛ مثلاً در کتاب‌های درسی و در رسانه‌های جمعی قابلیت‌ها و ظرفیت‌های اقوام و اشتراکات آنان معرفی شود رسانه‌های جمعی از مهم‌ترین ابزارهای برای ایجاد همبستگی و وفاق اجتماعی و تقویت همگرایی ملی به شمار می‌آید. لذا تقویت اعتماد قومی از طریق پخش برنامه‌ها و سریال‌های وحدت‌آفرین، احترام گذاشتن به باورها، لهجه‌ها و گویش‌های اقوام مختلف ایران، آشنایی معلمان بافرهنگ‌های (ارزش‌ها و عقاید) متفاوت اقوام ضروری به نظر می‌رسد.
