پایگاه تحلیلی فرهنگ سدید

رهاشدگی فضای مجازی در ایران به حدی آشکار است که هرکسی اندک میلی به خودنمایی و کسب قدرت و شهرت داشته باشد، می‌تواند ویدئویی ساختگی در فضای مجازی کشور منتشر کند و یا به‌عنوان کارشناس بهداشت خود را معرفی کند و یا اینکه صحنه‌ای از شیوع بیماری را روایت می‌کند که همین رهاشدگی فضای مجازی به خوراکی برای رسانه‌های ضدانقلاب تبدیل‌شده است.

خیلی‌ها حتما به یاد دارند که موضوع آموزش درس‌های مدرسه از سال‌ها پیش هم در تلویزیون رواج داشته است و متعلق به امروز نیست.

رسانه‌های دروغ پرداز بر عکس خادمان مردم در کادر پزشکی و امدادگران، نیرو‌های دولتی و داوطلب که مشغول کمک به مردم در شکست بیماری کرونا هستند، مشغول هراس افکنی و برهم ریختن نظم جامعه هستند تا مانند برخی کشور‌ها معضلاتی مانند غارت فروشگاه‌ها و اعتراض و اغتشاش را سازمان دهی کنند و بیشترین سود مادی معنوی را نصیب عروسک گردانان خود گردانند...

واقعیت این است که حیات سینمایی فیلمسازانی همچون جعفر پناهی و محمد رسول‌اف در جشنواره‌هایی مثل برلین و کن، به فضاسازی‌های سیاسی که از آن‌ها می‌شود، ارتباط مستقیم دارد. مهم نیست که فیلم‌هایشان چقدر بین مردم کشور خودشان شناخته شده باشد یا حتی در سینما‌های ایران اکران شود. این‌ها فیلمسازانی هستند که با ژست‌های سیاسی و به نام دفاع از جامعه ایرانی، از جشنواره‌های خارجی کسب اعتبار می‌کنند. کافی است از مخاطبان سینمای ایران سوال شود که کدام‌یک از آثار این دو فیلمساز، ارزش دیدن را دارد و آیا حاضر است برای تماشای آن پول بلیت سینما بدهد. طبیعی است وقتی کارگردان یک اثر همه موفقیتش را در دریافت جایزه از دستان داوران یک جشنواره سیاسی ببیند، دیگر مخاطب و جامعه ایرانی برایش مهم نیست.

یک آسیب شناس اجتماعی با اشاره به اینکه افراد برای استفاده از فضای مجازی باید ابتدا هدف خاصی را تعیین کنند، گفت: آموزش و پرورش و دانشگاه‌ها در موضوع فضای مجازی کوتاهی کرده‌ اند و باید یک واحد آموزشی برای این امر اختصاص دهند.