نگرش درون‌زا به ظرفیت وزارت آموزش‌وپرورش

به نظر می‌رسد وقت آن رسیده با یک نگرش درونزا و با سازماندهی توانمندی‌های موجود در دستگاه پرظرفیت وزارت آموزش و پرورش بتوان یک مدیریت بادوام‌تر، پایدارتر و با تعامل درون دستگاهی مناسب وبا حذف فعالیت‌های موازی، به یک نتیجه موثرتر از قبل دست یافت و با بازیابی توانایی و غالب کردن شعار ما می‌توانیم بر یاس و نا امیدی خط بطلان کشید.

گروه تعلیم و تربیت فرهنگ سدید؛ لطف الله مهدوی: هم افزایی توانایی‌های سازمان پژوهش و برنامه ریزی آموزشی وزارت آموزش و پرورش و دانشگاه فرهنگیان از جمله دغدغه های مطرح در بین کارشناسان این حوزه است. از اینکه وزارت آموزش و پرورش یکی از بزرگترین و حساسترین و پراثرترین دستگاه نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران است، برکسی پوشیده نیست. چرا که در ذیل آن دو دانشگاه و حدود یک میلیون فرهنگی (معلمان، کارکنان، اساتید و اعضای هیئت علمی) حضور دارند که دارای دانش و معرفت و بینش و مهارت هستند و ده‌ها هزار دانشجو - معلم و میلیون‌ها دانش آموز نیز به این خانواده بزرگ تعلیم و تربیت تعلق دارند و حتی شما خواننده محترم و تقریباهمه مردم عزیز این کشور از مسیر کلاس درس فرهنگیان بهره برده و با عبور از آن به عرصه فعالیت اجتماعی وارد شده‌اید. از اینکه این وزارتخانه در درون خود انسان‌های متدین، ولایتمدار، انقلابی، کارشناس و متخصص فراوان دارد کسی نمی‌تواند آن را انکار کند. دراین ظرفیت عظیم بخش‌های تخصصی علمی، آموزشی و پژوهشی از جمله سازمان پژوهش و برنامه ریزی آموزشی و پژوهشگاه‌ها، دانشگاه شهید رجایی و دانشگاه فرهنگیان و سازمان استعداد‌های درخشان و... دیده می‌شود؛ در سراسر کشور این وزارتخانه دارای امکانات و سرمایه عظیم و باورنکردنی است و بخش عمده‌ای از مشکلات کشور را از نظر مادی و معنوی برطرف می‌کند. در دو دانشگاه فوق حدود بیش از هزار عضو هیئت علمی با مدارک دکترای تخصصی با تجربه میانگین حدود ۱۰ تا ۲۰ سال حضور کارشناسی دارند (بیش از ۸۰۰ مدرس واستاد و عضو هیئت علمی در دانشگاه فرهنگیان علاوه بر کارکنان عزیز در حال فعالیت اند). سوال اینجاست که:

– آیا توجه به ظرفیت‌های درون دستگاهی وزارت آموزش و پرورش در اولویت کارمسئولین قرار دارد؟
– آیا در اد اره امور و مدیریت‌های کارشناسی از این ظرفیت بزرگ بهره برداری درست می‌شود؟ یا ایجاد یک مدیریت درونزا وپایدار در اولویت قرار می‌گیرد؟
- آیا بخش‌های علمی، آموزشی و پژوهشی این وزارتخانه به طور منطقی و کارشناسی در تعامل با یکدیگر هستند؟

این سوالات و سوالات فراوانی نیز وجود دارد. وقت آن رسیده (اگر چه با تاخیر است) با یک نگرش درونزا و با سازماندهی توانمندی‌های موجود در دستگاه پرظرفیت وزارت آموزش و پرورش بتوان یک مدیریت بادوام‌تر، پایدارتر و با تعامل درون دستگاهی مناسب وبا حذف فعالیت‌های موازی، به یک نتیجه موثرتر از قبل دست یافت و با بازیابی توانایی و غالب کردن شعار ما می‌توانیم بر یاس و نا امیدی خط بطلان کشید.

حال پرداختن به این ظرفیت‌ها و چگونگی تعامل بین دانشگاه‌های تحت وزارت آموزش و پرورش با بخش‌های علمی و پژوهشی و تهیه محتوایی کتب درسی یعنی سازمان پژوهش و برنامه ریزی آموزشی درزمان شروع مسئولیت جناب آقای دکتر ذوعلم دور از ذهن نباشد. از ایشان وانتظار می‌رود جهت ترمیم و بهینه کردن تعامل و همکاری بین دستگاهی و با ایجاد سازوکار‌های حقوقی در این وزارتخانه نسبت به موارد ذیل عنایت ویژه داشته باشند:

– ایجاد تقاهم نامه مشترک بین دو دانشگاه و سازمان پژوهش.
– اولویت قرار دادن تعامل بین مدیران دو دانشگاه (فرهنگیان وشهید رجایی) با سازمان پژوهش و برنامه ریزی آموزشی.
- ایجاد زمینه حقوقی بیشتر برای حضور مسئولین دو دستگاه در هیات‌ها و شورا‌ها و کمیته‌های کارشناسی طرفین.
- ایجاد زمینه حقوقی بیشتر برای حضوراعضای هیات علمی دو دستگاه (دانشگاه‌ها و پژوهشگاه‌ها) در شورا‌ها و کمیته.
-همکاری و ایجاد زمینه مناسب برای تالیف کتب درسی در دو دستگاه و ارتباط نزدیک کار گروه‌های تالیفی آن‌ها.
– اولویت قراردادن گروه‌های آموزشی درون دستگاهی در حل و فصل مسا یل علمی – آموزشی و تحقیقاتی.

اگر چه درگذشته برخی موارد تعاملی درون دستگاهی به طور موردی بین آن‌ها وجود داشته است، اما در برخی موارد دو مجموعه از فعالیت‌های هم بی اطلاع بوده اند و کار‌های موازی در دو حوزه آموزش و پرورش صورت می‌گرفته است. امیدواریم با هم افزایی این توانمندی‌ها در آینده شاهد استفاده بهینه از این ظرفیت عظیم نیروی انسانی باشیم؛ و حلقه اتصال فعالیت‌های علمی و پژوهشی در وزارت آموزش و پرورش با دیگر دستگاه‌های علمی و پژوهشی کشور از مسیر گروه‌های آموزشی دو دانشگاه درآموزش و پرورش محقق شود. چرا که این اساتید فرهیخته و با مهارت، تمامی تجربه‌های علمی و مسیر‌های آموزشی از مدارس تا دانشگاه‌ها را آزموده اند. اولویت دادن و تکیه کردن به توانمندی‌های این اساتید اساسی‌ترین و پایدار‌ترین مولفه برای پیشبرد اهداف بلند مدت آموزش و پرورش در نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران است. امید است به جای نادیده گرفتن توانایی و ظرفیت عظیم درون دستگاهی و توانایی اساتید فرهیخته موجود، به فکر جبران کمبود استاد به ویژه برای دانشگاه فرهنگیان باشند تا از بار آموزشی آن‌ها کم و با فراهم کردن امکانات پژوهشی، فرصت پژوهش و ارتقا برای آن‌ها مهیا شود.